AZKEN ALBISTEAK.
ETXERAT (2019-VIII-15). Koldo Zurimendi deportatu politiko amurrioarra bere sorterrira itzuli da 35 urte etxetik kanpo egon ostean. Ongi etorri Koldo!
ETXERAT (2019-VIII-9). Josu Urrutikoetxea Frantziako erietxe publiko batean atxilotu zuten, urgentziazko artatzeen behar gorrian zegoela. Espetxeratu dutenetik haren osasun egoerak okerrera egin du, ez baititu beharrezkoak zituen artak jaso.
2019ko maiatzaren 16an Sallancheseko ospitaleko medikuak frantses errepublikako prokuradoreari helarazi aholkuak bete izan balituzte, Josu Urrutikoatxeari ebakuntza berantenik 30 egunera egin behar zioketen.
2019ko maiatzaren 17an askatasun epailearen aurretik pasatzean, Josu Urrutikoetxearen osagarri egoera eztabaidaren erdigunean egon zen. Askatasun epaileak, medikuen gomendioer jarraikiz, Josu Urrutikoetxeari lehen bait lehen zegokion ebakuntza egin beharko zitzaiola azpimarratu zuen, bere osasun egoera kartzelarekin bateragarria izan zedin.
Geroztik, kartzelan daramatzan hiru hilabete hauetan, ongi ikusi dugu kartzelako administrazioa zein autoritate judiziala, ez direla Josu Urrutikoetxeak jaso behar dituen oinarrizko artatzeen bermatzeko gauza izan.
Hiru arduragabekeri salatu nahi ditugu.
Maiatzaren 16an Bonnevilleko epaitegian aurkeztu zuten unearen eta Pariseko epaitegira eraman artean, Josu Urrutikoetxearen txosten medikala desagertu egin zen. La Santé presondegiko mediku zerbitzuek aste luzeak behar izan dituzte mediku txostena berrosatzen hasteko.
Urgentziazko ebakuntza bi aldiz ezeztatua izan zaio. Ospitaleko medikuek ebakuntza uztailaren 15erako programatua zuten arren, Justizia zerbitzuen aginduz (segurtasun arazoak argudiaturik) ebakuntza bertan behera gelditu zen.
Uztailaren 29an, ebakuntza presondegiko adiministrazioaren ezaxolkeriagatik ezeztatu zuten. Josu Urrutikoetxea operazio blokean zegoela, ospitaleko medikuek ebakuntza bertan behera utzi behar izan zuten. Izan ere, la Santé presondegiko zerbitzuek ez zuten gutieneko sendabide protokoloa abiatua, ebakuntza aurretik jaso behar zukeen prebentziozko antibioterapiarekin. Are, ospitalera heltzerakoan egin zizkioten gernu azterketen bidez medikuak ohartu ziren Josu Urrutikoetxeak infekzio berri bat harrapatua zuela.
Atxilotu zuten unean ezarri zioten eta orain dela bi hilabete eta erdi kendu behar zioketen gernu zunda da azken infekzio bikoitzaren eragilea. Maiatzaren 16az geroztik itxoiten duen ebakuntzaren ondotik baizik ez diote gernu zunda kentzen ahalko.
Egun luzeak sukarrarekin iragan ondoan, agorrilaren 3an baizik ez dute espetxeko erizaindegira deitu. Agorrilaren 5a arte igurikatu behar izan du uztailaren 29an diagnostikatu zioten infekzio bikoitzari (estafilokokoa da lehena eta bigarren bakteria zein den ikertzen dabiltza oraindik) aurre egiteko antibioterapia abiatzeko.
Gure elkartasuna helarazi nahi diogu Josu Urrutikoetxearen familiari eta Euskal Herriko eta Frantziako eragile politiko,sozial eta sindikalei oinarrizko eskubideak urratzen dituen egoera honi amaiera emateko deia luzatzen diegu.
Etxerat elkarteak uste du onartezina dela espetxe aginteen eta aginte judizialen jokabidea, pertsona baten bizia arriskuan jarriz, haien ardurapean dagoen pertsona baten bizia, egoera honek gainera, sufrimendu fisikoa eta psikikoa eragiten dio berari eta bere ingurukoei.
Etxerat elkarteak zuhurtasunez eta zentzuz jokatzeko eskatzen du. Euskal gizartea, eragileak eta instituzioak xantaian eta mendekuan oinarritutako egoera zaharrak gainditzeko lanean jarraituko du.
Arduragabekeria guzi hauek arrenguraturik, Pariseko dei gorteak ekainaren 19an Josu Urrutikoetxea zaintza judizialpean berehala libre uzteko hartu zuen deliberoa bete dezaten galdegiten dugu, aurrerantzean oinarrizko eskubideak bermatzen dituen ingurune medikal batean hain beharrezkoak dituen artak jaso ditzan.
ETXERAT (2019-VIII-4). Bi milatik gora lagun mobilizatu dira gaur goizean Euskal Herriko 14 hondartzetan (Muskizetik Hendaiaraino) Etxerat Elkartearen deialdiari erantzunez.
Hauek dira zenbakiak: Muskiz 150; Bakio; Laidatxu 85; Laga 30; Laida; Ea 150; Lekeitio 250; Ondarroa 320; Mutriku; Deba 170; Orio 150; Zarautz; Donostia 200; Hendaia 150.
Euskal preso, iheslari eta haien senide eta gertukoek pairatzen dutena azalduz, eskuorrriak banatu dira.
Hego Euskal Herrian irakurritako testoa:
Euskal Herriko hondartzetan gaur gure presentzia egotea, estatu espainolak euskal gizartearekin daukan zorraren adierazle da.
Aurrera egiteko, konponbideak emateko eta bakeari, bizikidetzari eta etorkizunari ekarpenak egiteko garaia da, hala ere, Estatu espainolak gure egoera zigor gehigarri, xantai eta mendeku gisa mantentzen du, duela hiru hamarkadetatik hona.
Sufrimendu honek euskal gizartearen ehunka familiei, hau da, milaka pertsonei eragiten die; euskal presoen senide eta lagun hauek astebururo biktima potentzialak bihurtuz.
Urte honetan jadanik 6 istripu gertatu dira, euskal preso politikoen 13 senide izan dira istripu hauen protagonista eta haien artean 23 hilabetetako haur bat. Gainera aipatu beharra dago dispertsioa martxan jarri zenetik, duela 30 urtetatik, 344 kotxe istripu gertatu direla espetxera bidean; 937 pertsona (haien artean haurrak) zaurituak izan direla, kasu batzuetan ondorio larriekin eta 16 hildako izan direla istripu hauen emaitzarik bortitzena. Hau gutxi balitz, zifra hauek hilabetero goraka doaz. Istripu gehiago, sufrimendu gehiago.
Gure senide presoak bizi baldintzak eta osasun fisikoa eta psikikoa arriskuan jartzen dituzten salbuespenezko espetxe politika baten menpe daude. Uda honetan Jose Angel Ochoa de Eribe aske geratu da bere gaixotasun larriaren aukako tratamendua emateko. Hala ere, beste 20 senide ditugu oraindik ere Espainiako eta Frantziako espetxean gaixotasun larriekin eta hauek beraien inguruetara itzuli beharko dira inolako baldintzarik gabe era egokian tratamendua jaso ahal izateko.
Egoera honek zertan laguntzen du? Zeini egiten dio mesede sufrimendu honek? Euskal gizarteak lortu nahi duen bake eta bizikidetzari zer ekarpen egiten dizkio?
Ezin dugu ahaztu irailaren 16an 11/13 sumarioaren epaiketa hasiko dela, bertan 47 euskal herritar epaituak izango dira presoen alde lan egiteagatik; haien artean 2 senide aurkitzen dira eta Etxerat elkarteko bozeramaile izateagatik epaituko dituzte, eginkizun hauek beti publikoak izan diren arren.
Gure elkartasun eta laguntzarik zintzoena eskaini nahi diegu 47 auziperatuei eta haien senideei ere, garai berri hauetan testuinguru zaharreko larritasuna bizi duten 47 familiei eta bereziki gure lankideak izan diren Izaskun Abaigar eta Nagore López de Luzuriagari.
Lan egiten jarraitzea eta hau egitearen eskubidea defendatzearen konpromisoa mantentzen dugu. Bakeari eta bizikidetzari ekarpenak egiteko lanean jarraituko dugu, konponbiderako eta baita etorkizunerako ere: gertatutakoa berriz ere gerta ez dadin.
Etxean eta bizirik nahi ditugu!
Hendaian eginiko irakurketa:
Aurten ere, Euskal Herriko hondartzetan biltzera behartuta gaude. Tamalez, ez gaude hemen oporretan, ezta itsasoaz disfrutatzeko ere ez, postalaren beste aldea hona heldu direnei ezagutarazteko baizik. Euskal preso eta iheslari politikoek eskubide urraketa larriak pairatzen segitzen dute, baita guk ere, haien senide eta lagunok, aplikatzen zaien politika bereziaren ondorioz.
8 urte pasatu dira ETA erakundeak ekintz armatuak utzi zituenetik. Geroztik, oso urrats garrantzitsuak egin dira. Euskal gizarteak sekulako lana egin du bake eta konponbidearen bidean eta gaur egun, gizartearen gehiengo zabalak presoen egoeraren konponbidea eskatzen du.
Baina egoera berdinean jarraitzen dugu blokeaturik. “Bortizkeriaren amaiera” goratu zen hainbat lekuetatik, instituzio handien partetik, eta baita nazioarte mailan ere. Macron lehendakari berak, maiatzaren 17an Miarritzen, “Estatuaren betebeharra bake prozesua laguntzea dela” esan zuen. Baina gure partez, ezin dugu sufrimendutaz iraganean hitz egin, oraindik ere gure oraina delako.
Bai, aldaketak ikusten ditugu. Frantziako gobernua eta Bake Artisauen elkarlanari esker, euskal presoen parte bat hurbildu egin dute Lannemezan eta Mont-de-Marsaneko espetxeetara, familia horien zama arinduz eta, are garrantzitsuagoa dena, urrunketa politikaren ondorioak larriak eta injustuak direla onartuz. Baina beste zatia urrundua gelditzen da, noiz arte ez dakigu, Espainiar estatuan diren preso ia ia guztiak ere bai, Sanchezen gobernuak kontrakoa adierazi bazuen ere.
Azken asteetan, 2 epaitegik Frantziar estatuan dauden 2 presoen baldintzapeko eskaerak onartu dituzte, egoera politikaren aldaketa kontuan hartuz, hori garrantzi handiko urratsa da, baina Estatuaren ordezkariak diren prokuradoreek deia egin zuten, preso horiek kartzelan mantenduz. Lorentxa Beyrie Roannen, duela 18 urte preso, Xistor Haranburu Lannemezanen, duela 29 urte preso, exijitzen diren irizpide juridiko guztiak betetzen dituztelarik. Egoera berean dauden Jakes Esnal eta Ion Kepa Parot ere gogoan ditugu.
Beste urgentzia gorri bat konponbiderik gabe gelditzen da, hainbeste urte eta gero, larriki gaixorik dauden presoena. Kolektiboko 20 preso kasu honetan daude, haien artean Lannemezango kartzelan dauden Ibon Fernandez Iradi eta Jon Gurutz Maiza. Badakigu kartzelak gaixotasunak sortzen dituela, eta badakigu gaixotasun horiek kartzelako baldintzek larritzen dituztela, behar diren tratamenduak eta segipena oztopatuz. Legeak haien irteera bermatzen badu, zergatik mantentzen dituzte egoera krudel honetan?
Honi gehitu behar zaio maiatzean osasun arazo larriak dituen Josu Urrutikoetxearen atxiloketa eta espetxeratzea agintari frantsesen partetik.
Bukatzeko, errepresioak ere segitzen du, eta gure sustengu osoa irailean Madrilen preso eta senideen eskubideen defentsan egin zuten lanagatik epaituak izango diren 47 pertsonei adierazten diegu, bereziki haien artean diren gure 2 bozeramaile ohiei, Izaskun Abaigar eta Nagore Lopez de Luzuriaga.
Horretan gaude, eskaera urgenteenak, baita ere ikuspuntu humanitariotik, ez dira bete, eta martxan dira oraindik salbuespeneko neurri eta auziak eta haien ondorio latzak : jadanik 16 biktima mortal eragin dituzten istripuak, aspalditik kalean egon behar zuten pertsonak espetxetan mantentzearena, gaixo larriak badira ere, elkartasunaren kontrako auziak... Denbora politikoa, denbora administratiboa, luzeak direla entzuten dugu eta ulertzen dezakegu. Baina espetxe denborak prisa handia du, korrika ari da eta suntsitzen gaitu, bai presoak, bai haien hurbilenekoak. Aski da!
Gure aldetik, salbuespeneko neurrien amaiera, espetxe politika honen biktimen aitorpena eta preso eta iheslari guztien itzulera lortzeko konpromisua berreisten dugu. Herritar guztiak zentzu honetan egiten diren mobilizazio guztietan parte hartzeko deitzen ditugu. Egiazko konponbideruntz, ezinbesteko urratsa delako.
Etxean eta bizirik behar eta nahi ditugu!
ETXERAT (2019-VIII-1). Galder Barbado Bonilla preso politiko amurrioarra aske geratu da epaiketaren zain, sei hilabetez preso egon ondoren. Darocako espetxetik atera da gaur. Bat gutxiago! Ongi etorri Galder!
ETXERAT (2019-VIII-1). Iaz, beste urte batzuetan bezala, gaur aurkitzen garen leku eta egun berean, Gipuzkoako diputatu nagusia den Markel Olanori eta Eusko Legebiltzarreko lehendakaria den Bakartxo Tejeriari Iñigo Urkullu Lehendakariari zuzendutako eskutitz bat eman genien. Eskutitz horretan gure egoera azaldu genion, duela 30 urtetatik hona euskal presoen senide eta lagunok bizitzen dugun egoera, 2011ako urriaren 20tik inolako aldaketarik izan ez duen egoera bakarra, testuinguru berria egon arren, testuinguru zaharretan bezala mantentzen den egoera bakarra eta aldi berean, Urkulluri gure Elkartearekin bilera bat egitea eskatu genion.
Lehendakariak ez du eskutitz hura hartu izana adierazi eta gure eskaerarekin ez ikusiarena egin du. Adierazi nahi izan genion egoerari aurre ez egitea nahiago izan du, dispertsio politikak eta urrunketak eragin dituen ondorioak, mina eta biktimak oso ondo ezagutzen dituela dakigun arren. Hori dela eta, gaur egungo espetxe politikaren kaltetuen egoerari behingoz konponbide bat emateko eskatzen diogu, kaltetu hauek 4.000 euskal herritar baino gehiago baitira eta haien artean, hainbat haur eta adingabekoak.
Lehendakaria izanik, milaka euskal herritar hauekiko duen ardura gogorarazi nahi diogu, gaur egun gatazkaren ondorioak jasaten dituzten bakarrak dira herritar hauek eta honen behin betiko konponbidean guztiok inplikatzea ezinbestekoa da.
Eskutitz hori eman genuenetik 9 euskal preso politikoen 16 senideek kotxe istripuak izan dituzte espetxera bidean. Salbuespen espetxe politikak inposatutako bidaiak dira, eta inposatutako arriskua da ere. Bakeari eta bizikidetzari ekarpenak egiteko garaian, espetxe politika hau euskal gizartearentzat oztoporik handiena da, gainera ez dakigu ez zeini ez nola ekartzen dizkion onurak baina badakigu nor den kaltetua eta honek eragiten duen sufrimendua.
Irailaren 16an burutuko den epaiketan jarri nahi dugu ere arreta, bake prozesu batean trabak eta oztopoak jartzea zein erreza den erakusten diguna. 47 euskal herritar epaituak izango dira; gure senide presoei osasun asistentzia eta asistentzia juridikoa emateagatik, giza eskubideen alde eta gatazkari konponbidea emateko lana egiteagatik, senideak izateagatik edo elkartasuna adierazteagatik. Badakigu arrazoi hauengatik ez zaiela epaitzen, logikoki, hori ezin dutelako egin, baina “dena ETA da” lelopean herritarrak atxilotzea oso erraza da.
Gutako bi, bi senide, Euskal Herrian eta hemendik kanpo eragile politikoekin, sindikalekin eta sozialekin, instituzioekin (haien artean Eusko Jaurlaritzarekin), Giza Eskubideen erakundeekin eta komunikabideekin izandako bileretan, topaketetan eta elkarrizketetan Etxerat elkarteko bozeramaile izateagatik epaituak izango dira.Eginkizun hauek beti jakinarazi eta publikoak izan diren arren.
Lan egitea, euskal preso politikoez arduratzea, hauen senideei arreta ematea, pertsona guztien giza eskubideak defendatzea eta konponbidearekin konpromisoa hartzea edozein bake prozesuetan zaila izango da, seguruenik, baina Euskal Herrian zaila izateaz gain, arriskutsua izan daiteke. Hori dela eta, 16an epaituak izango diren 47 euskal herritarrei gure elkartasun eta laguntza guztia eskaini nahi diegu, batez ere gure bi kideei: Izaskun Abaigar eta Nagore López de Luzuriagari. Baita haien senideei ere, garai berri hauetan, testuinguru zaharreko larritasuna bizi duten 47 familiei.
Helarazi nahi diegun elkartasuna eta laguntza ez da eduki eta ibilbiderik gabekoa. Lan egiten jarraitzearen konpromisoa da eta hau egitearen eskubidea defendatzearena. Bakeari eta bizikidetzari ekarpenak egiteko lanean jarraituko dugu, konponbiderako eta baita etorkizunerako ere: gertatutakoa berriz ere gerta ez dadin.
