AZKEN ALBISTEAK.
ETXERAT. Kepa Arkauz euskal preso politikoa aske geratu da 4 urteren ostean. Meaux-eko espetxetik atera da. Ongi etorri Kepa! #BatGutxiago
ETXERAT. Norvegiako eta Finlandiako eragile politiko zein giza eskubideen defentsan ari diren elkarteekin batzartzen ari da Etxerateko ordezkaritza egunotan. Urtzi Errazkin bozeramaileak estatuek eskubideen urraketak mantendu nahian baliatzen duten "blokeoa" gainditzea dutela xede esan du Info7 irratian eginiko elkarrizketan. Bestetik, Asier Garcia Justoren bikotekideak istripua izan du asteburuan eta Errazkinek "berehalako aterabideak" exijitu ditu.
Hemen duzue elkarrizketaren lotura:
http://info7.naiz.eus/eu/info_i7/20170920/berriro-interpelatzen-ditugu-arduradun-politikoak-gehiago-dispertsio-politikaren-defendatzaileak
ETXERAT. Asier Garcia Justo euskal preso politikoaren bikotea berangarrak larunbata arratsaldean trafiko istripua sufritu zuen Badajozeko espetxera bidean zela, Ruta de la Platako errepidean. Istripuak nerbio-estutzea eragin dio lunbar zein zerbikaletan, eskubiko besoan fisura muskularra eta saihets-hezurretan kolpe fuertea.
Istripua Ruta de Platako 400 kilometroan sufritu zuen, Salamancatik 70 kilometrotara dagoen Bejar atzean utzi ondoren. Bere erraietik gidatzen ari zen momentuan, atzetik bi erraien artean gidatzen ari zen auto batek aurretik eraman zuen bere autoa. Bere ardatzari hiru buelta eman ondoren, aurreko eskubiko gurpila lehertuta eta autoaren alde bat kaltetuak geratu ziren. Istripuaren eraginez Asier Garcia Justoren bikoteak bere etxetik 706 kilometrotara kokatua dagoen Badajozeko espetxean zuen bisita galdu zuen eta, Bejarreko ospitalean hartatu ondoren, Urdulizeko ospitalera trasladatua izan zen.
Senideek derrigorrean inposaturik gure bizitza eskubidea gauzatzeko egin behar ditugun bidai luzeen osteko urteko zortzigarren ezbeharra da hau. Otsailak 11, Premin Sanpedroren senideek istripua izan zuten Jaenetik bueltan; egun hortan bertan, Iñaki Arakama presoaren senide eta lagunek beste kotxe istripu bat sufritu zuten Salamanca aldean, Sevillan bisita egin ondoren; martxoaren 11an Picassent-eko espetxean dagoen Asier Badiola euskal preso politikoa ikusi eta gero, bi lagunek istripua izan zuten Valentzian; apirilaren 2an Murtziako espetxean Mikel San Sebastian bisitatu ondoren, lagun batek kotxe istripua sufritu zuen Oiartzunen; apirilaren 13an Saint Martin de Ré espetxean dagoen Ander Mujika preso donostiarra ikustera zihoaztela senideek auto istripua sufritu zuten Burdeos inguruan; ekainaren 3an Asier Ormazabal euskal preso politikoaren bi lagunek ezbehar larria sufritu zuten Teruelgo espetxetik itzultzean, Zaragoza inguruan; bi lagunak zauriekin ospitaleratu behar izan zirelarik; eta Iker Lima Galdakaoko euskal preso politikoaren lagun batek ekainaren 24an Huelvako kartzelan bisita egin ondoren istripua jasan zuen.
Dispertsioa biktima berrien zain da. Duela 28 urte diseinatu zeneko biolentzia bera aktibo mantentzen duen espetxe politikak, orain arte sortu dituen zigorgabetasun berdinarekin, biktima gehiago gehitu ditzakeelako. Dispertsio politikaren arduradunek jakitun dira, samina eta xantaia instrumentu bezala diseinatu baitzuten; eta guk ere aski badakigu, gure osasunarekin ordaintzen dugulako, eta 16 aldiz, gure bizitzarekin ordaindu izan dugulako ere.
Ezbehar honekin ikasturte berri bati hasiera eman diogu preso eta iheslari politikoen senideok. Udara gogor bati aurre egin diogu, gure senide presoak bisitatzeko milaka kilometro egin ditugu. Erruleta errusiar batean jokatzen ari gara asteburu-astebururo, hurrengo bidaian zer gertatuko ez dakigula.
Eta hori gutxi balitz, Kepa del Hoyoren heriotzak egun sufritzen dugun dispertsioa politikaren mendeku gosearen tamainaz jabetzea eragin digu.
Horregatik ikasturte berriaren atarian berriro interpelatzen ditugu arduradun politikoak, gehiago dispertsio politikaren defendatzaileei. Euskal preso politikoen eta euren senide eta lagunen aferak mahai-gainean jarraitzen duela oroitarazten dugu. Premiazkoa da urrunketaren amaiera eta larri gaixo diren euskal preso politikoen askatzeari lehenbailehengo aterabide bate matea. Ezin baitugu gehiago itxaron, edo euskal gizartea prest legoke salbuespeneko politika mantentzearen eraginez beste hildako bat onartzeko?
Euskal Herrian itxaropenez irekitako aro berri honetan, non euskal gizarteak bake prozesua eta gatazkaren konponbidearen gidaritza eramango duen amaiera arte, berriro ere dei egiten diegu instituzio eta eragile politiko, sindikal eta sozialei urrunketaren amaieraren alde eta larri gaixo diren euskal presoen askatasuna gauzatzeko urrats irmo bat eman dezaten. Ezin dugu gehiago itxaron!
Amaitzeko, besarkada bero bat Asierri eta besarkada beroa istripua pairatu duen bere bikoteari, gaur gurekin ezin baita egon izan istripuak eragindako oinazeak direla eta. Horrelako pasarte beltz bat gehiago ez sufritzeko,
ETXEAN ETA BIZIRIK NAHI DITUGU!
ETXERAT. Dispertsio politikak aurten eragin duen zortzigarren istripuaren salaketan, Asier Garcia Justoren bikoteak bere testigantza eman nahi izan du. Istripuaren eraginez jasandako zauriengatik ezin izan du bertan egon, baina bere lagun batek irakurri du ondorengo testua:
Kaixo!
Lehenik eta behin mila esker hona hurbildu zareten guztioi eta barkaidazue, hemen egotea gustatuko litzaidake baina istripuaren oinazeek ez didate utzi.
Orain dela ia 10 urte Asier eta biok elkarrekin bide berri bat egitea erabaki genuen. Bagenekien ez zela erraza izango; dispertsioa, katxeoak, trasladoak oztopo izango genituela bagenekien baina horri aurre egiteko ere bageneukan tresna, MAITASUNA, gure senide eta lagunengan daukagun MAITASUN ERRALDOI hori.
Bidaia guztiek dute arriskua, errusiar erruleta batean ibiltzen gara, eta oraingoan guri tokatu zaigu. Plurala erabiltzen dut, ze nahitz eta kotxean ni bakarrik joan, Asier, gure senideek eta gure lagunek sufritu eta sufritzen dutelako.
Istripua bortitza izan zen, bat-batean bi errailen artean kotxe bat agertu zen kolpe gogorra emanez, nire ardaratzaren inguruan 3 buelta eman nituen aurreko gurpila guztiz lehertuz eta medianaren kontra ia talka egin nuen. Kotxetik ateratzean gorputz osoa dardarka nuela burura etorri zitzaizkidan Asier, aita, gainerako senide eta lagunak. Gero haserrea, amorrua, inpotentzia, bakardadea, beldurra... "Nola esango diot Asierri?" "Nola hartuko du?" galderak zetorzkidala.
Istripu honen eragin fisiko eta psikologikoak sortu dizkigu, azkeneko hauek sendatzeko zailenak izanik. Egun korapilotsu hauetan negarretik haserrera, haserretik antsietatea pasatzen ibili naiz eta hainbat galdera sortu zaizkit buruan:
Zergatik gure senide presoak maitatzeagatik zigortzen gaituzte? Zergatik mendeku espetxe politika hau? Zergatik mantentzen dute salbuespeneko politika hau? ZERGATIK? Noren mesedetan? NOIZ ARTE?
Gu eta gure senide presoen giza eskubideak sistematikoki urratzen dituzte, bada garaia honekin bukatzeko.
Gogoan ditut dispertsioaren ondorioz hildako 16 senideak , espetxean hildako presoak eta istripu ezberdinetan zaurituak atera diren guztiak, ni izanik azkenengoa.
Gizarteari, politikariei, sindikatuei, eragile desberdinei zuzentzen naiz, zuei guztiei eskatzen dizuet dispertsioarekin bukatzeko ahalengin guztiak egitea, guztion artean lor dezakegu, batu gaitezen eta elkarrekin lan egin dezagun.
Azkenik eskerrak eman nahi ditut Bejar herriko ospitaleko langileei euren babesa, goxotasuna eta denbora eskaintzeagatik, bakarrik ez sentiarazten lan egiteagatik, Urduliz ospitaleko langileei, Etxerat Elkarteari ematen diguten babesarengatik, gugatik arduratu diren guztiei, Badajozeko presoen senideei eta gainerako espetxeetako presoen senidei. Baina bereziki Asier eta bion familia eta lagunei, beti hor alboan egoteagatik.
Kolpe eta traben gainetik Elkartasunak eta Maitasunak ez dute mugatik. Ez gaituzte geldituko. Maite zaituztegu! Maite zaitut!
DISPERTSIOA STOP!
EUSKAL PRESO, IHESLARI ETA DEPORTATUAK EUSKAL HERRIRA, ETXERA!
Asier Garcia Justo euskal preso politikoaren bikotea
ETXERAT. Ohitura izaten da irailean udan igaro ditugun opor egunetan ateratako argazkiak begiztatzea, datorren egunetan monotonia zurrunbilotsura ohitzeko dugun lan-kargaren kezkak biltzen gaituen bitartean. Baina, euskal preso eta iheslari politikoen senide eta lagunok ez dugu beta handirik udaran ateratako argazkiei erreparatzeko, ez baitugu denbora apurrik izan kamera atera eta irribarre egiteko.
Aurtengo uda gogorra izan da, latza oso. Mendekuan oinarritutako dispertsio politikak ez du jairik hartzen inoiz, eta horri aurre egin behar izan diogu beste behin senide eta lagunok. 28 urte luzez udako eguzki zein neguko hotzari aurre egiten urrun ditugun senide eta lagunak bisitatzeko. Kalkula ezinak diren bidai kopuru, urduritasun eta kilometro luzeak ditugu larruazalean tatuaturik, egungo gizarte frenetikoan oharkabean igarotzen den sufrikario isila dena.
Baina uda amaigabe honek izan du bere gertakari beltza. Egutegian egun bakarra falta zitzaion uztailan, Kepa del Hoyo galdakoztarraren arima Badajozeko espetxean itzaltzen zenaren zorigaiztoko albistea jaso genuen. Oraindik Hatortxu Rock jaialdi arrakastatsuaren emozioak digeritu gabeak genituela, morfinarik gabe jaso genuen labankada gure bihotz urratuetan. Ukaezina da dispertsio politikak eraman zuela Kepa, ez beste ezerk, eta ukaezina da Keparen senideek erakutsitako duintasuna ikusgarria izan dela, kasik kataloga ezina.
Argazkiei begira, hondartzan ibili gineneko fotografiak ditugu. Ez genuen eguzkirik hartu, gutxiago itsasoan murgildu. Dispertsio politikaren min eta ondorioak salatu genituen Euskal Herriko 16 hondartzetan, gure oporrak Cadizeko hondartzetan igaro baino, Puerto I-ko lokutorio estuetan igarotzen baititugu edo, Juan Mari Etxabarri presoaren senideen antzera, Sevillako ospitaleko itxarongelan bere osasun egoera hoberantz doan bitartean.
Elizako atarira ere iritsi zen gure aldarria; Loiolako Santutegiko ateetaraino, hain zuzen ere. Bertan egun dugun Lehendakari jaunari gure azken txostena entregatu genion eta berak okupatzen duen kargutik behar den erantzukizuna eta betebeharrak osatzeko eskakizuna helarazi genion, oraindik Keparen albisteagatik begiak umelduta genituela.
Gure udaren sinopsiak ez du inor indiferente uzten. Ez dugu uda goxorik izan eta jan egin gaitu nekeak. Ikastolako lehen egunen antzera, kostatzen ari zaigu martxa hartzea, eta are gehiago, gure ilusioa (ber)piztea. Baina are okerrago dago Izar txikia, bere ikastolako lehen egunak ingurune arrotz batean biziraun beharko baititu, mendeku goseak Sara eta Izar bere etxetik urrun nahi dituelako.
Ikasturte berriari ekiteko pilak ohi baino ahituagoak ditugu eta aurtengo erronka ez dugu makala izango. Urte honek agertoki berri bat ireki digu apirilaren 8an gizarte zibilak bultzatutako armagabetze prozesua muturreraino eraman ostean. Agertoki honek faktore eta helburu taktiko berriak ekarri ditu xake-taulara, baina, gure azken helburua urteroko bera da: preso eta iheslariak etxera ekartzea, bizirik. Euskal Herrian barrena dauden eragile politiko, sindikal eta sozialek euskal gizarteak aldarrikatzen dituen eskariei kasu egin eta lan bateratu eta uniforme bat egiteko beharraz ari gara, gatazka politiko honi behin betiko amaiera emateko herri gisa erantzun behar baitugu.
Konponbidearen trenak geltoki asko igaro ditu jada, batzuk atzerapen handiarekin pasa dira eta, besteetan, bagoi batzuk aurkako norabidean ibili dira. Hurrengo geltokia urruntzearen amaiera eta larri gaixo diren euskal presoan askatasuna ekarriko duen geltokia izan behar du, horrek du gaur egun premiarik handiena errepresaliatuen aferan. Geltoki horretara iristeko herri gisa erantzun beharreko dinamika baten atarian gaude, Akordio Sozial handi baten txapelpean joan behar duen dinamika homogeneo eta adostua. Ezin baitugu gehiago itxaron. Ez baikaude beste istripu bat jasateko prest, are gutxiago ohiko interpelazioak egin ostean hitz hutsaletan geratzen diren engaiamenduak entzuteko prest. Esperoan dispertsio politikak 16 lagun eraman baitizkigu eta beste hainbeste espetxe zein erbestean.
Badakigu geltoki horretara iristeko izerdi eta bilera asko egin beharko direla. Horretan ari da lanean Etxerat Elkartea aurreko urritik hona. Eragile politiko eta sindikal ia guztiekin bildu gara geltoki horretara ahalik eta kontsentsu handiagorekin iristeko, ez baitugu inor alboratu nahi ibilbide malkartsu honetan. Foro Sozial Iraunkorra ere ari da lan horretan; bereziki armagabetze prozesua itxia ostean. Eta baita EPPK ere, klabe eraikitzaile eta bateragarrietan emandako urrats kualitatiboaren ostean.
Europara begira ere jarriko gara, handik ere babes eta sentikortasuna jasotzen ari baikara gure egoera gupidagabea salatzen dugunean. Suitza, Alemania, Danimarka eta Suedian egon ostean, datorren ikasturtean Norvegia, Finlandia, Irlanda, Ingalaterra eta Belgika ditugu begiz jota. Estatu frantziar zein espainiarren espetxe-hormak zulatzeko herri erantzuna artikulatzeko osagaiak baditugu, kanpo interpelazioak landatzen ari gara, eta ikasturte honek horiek guztiak ondo kokatu, bateratu eta eragiteko helburua izan behar du.
Ez dugu gehiago itxaron nahi. Euskal gizarteak behin eta berriz aldarrikatu du euskal presoen gerturatzea eta larri eri diren presoen askatasuna, eta euskal gizarte hori ordezkatzen duten eragile politiko, sindikal eta sozialen betebeharra da aldarri horri men egitea, eta Etxerat Elkartetik norabide horretan lanean dihardugu. Datorren urteko irailean udako argazkiak ikuskatzean Cadizeko hondartzako irudiak ikusi nahi baititugu, nahikoa da!
Etxean eta bizirik nahi ditugu!
